Mánasteinur

Árið er 1918, og úr Reykjavík sæst, hvussu Katla goysir eld og málar luftina nátt sum dag. Hóast náttúruvanlukkur, kolatrot og kríggið, sum herjar úti í hinum stóra heimi, gongur lívið í høvuðsstaðnum sína vanligu gongd. Íslendingar fyrireika seg til at gerast sjálvstøðug tjóð.

Sekstan ára gamli Mánasteinur livir fyri filmum, sum verða vístir í báðum biografunum, sum eru í býnum. Tá ið hann svevur, droymir hann um filmarnar í útgávum, har vevnaður av hendingum verður flættaður saman við træðrir úr hansara egna lívi. Tá ið hann er vakin, heldur hann til í útryðju samfelagsins.

Spanska sjúka ger innrás í Reykjavik, túsundtals fólk verða sjúk, og stívliga tvey hundrað doyggja. Farsóttin herjar býin og syndrar tann trygga, heimliga gerandisdagin, og ein annar daprari veruleiki tekur við.

---

„MÁNASTEINUR“ er ein meistaralig skaldsøga, har ógviliga ymiskir heimar – filmur, kynslív, ein farsótt og sjálvstýrið hjá einari tjóð – verða vovnir saman í eina vakra og samandrigna søgu.

...

We find ourselves in 1918 and even from Reykjavik the spewing fire from Katla, the volcano, is seen, painting the sky day as well as night. Despite natural disaster, lack of coal and war in the great world outside it, life in the capital continues as usual. The Icelanders prepare themselves for independence.

Moon Stone is 16 and lives for the moving pictures shown in the town’s cinema. Asleep he lives his own dream-cut versions of movies seen, threads of his own life woven into the films’ fabric. Awake he walks on the social periphery.

The Spanish flue invades Reykjavik, thousands become sick and more than two hundred die. The pandemic decimates the city and shatters the safety of a homely daily life, replacing it is a reality in a darker hue.

---

“Mánasteinur” (Moon Stone) is an exceptional work weaving disparate worlds – movies, sex, a pandemic and a nation’s struggle for independence – into a beautiful and coherent story.