Fjúrtan dagar fyri frostnætur

Knut Holmen hátíðarheldur einsamallur fjørutiáradagin á eini matstovu. Hann hevur havt viðgongd og eydnu við sær: í starvinum hevur gingið sum eftir ánni, hann er giftur, og hjúnalagið er gott og trygt, hóast kanska nakað stirðnað. Hann er eftir øllum at døma nøgdur, men so fer hugurin at spinna. Hann kemur til ta niðurstøðu, at hóast viðrák eftir øllum sólarmerkjum at døma, so eigur lív hansara onga varma, einki er, ið fløvar. Onkustaðni á leiðini er eitthvørt skeiklað. Skeiklað álvarsliga úr lið. Flógv fyri flógv grevur hann seg niður í sítt egna sinn, rekir seg fram á lívsmyndir í vónini um at fáa svar.

Um tað mundið, tá ið Sigurd Hoel skrivaði skaldsøguna, var hann ávirkaður av sálargreinandi hugsanum. Hann gekk sjálvur til viðgerðar og hevði alstóran áhuga fyri tí sjálvrannsakan, sum høvuðsmaðurin í skaldsøguni er í holt við. Høvuðsevnið kann í stuttum verða lýst við hesum reglum úr bókini: "Gloymd angist fyri gloymdum misgerðum reka sum skuggar yvir lívum okkara". Tað snýr seg um ótta fyri myndugleikum og lívsangist, sum hava røtur í barnaheimi við ongum eymleika og ongum trúnaði.

...

Knut Holmen celebrates his fortieth birthday alone in a restaurant. He is prosperous and successful. At work things have been going smoothly, his marriage is well and secure, although a little rigid. He seems to be leading a satisfying life when his mind starts to spin. He comes to the conclusion that despite his obvious good fortune, his life lacks warmth and passion. Somewhere along the way something has been distorted - twisted totally out of proportion. Bit by bit he buries himself under the weight of his own mind, finds himself revisiting the past in hopes of finding an answer.

While writing the novel, Sigurd Hoel himself was going through psychological turmoil. He was undergoing therapy and was very keen on the kind of soul-searching that the main character in the novel had embarked on. The subject matter of the novel can in short be described using an excerpt from the book: “Forgotten fears of forgotten misdeeds drift like shadows over our lives.” It’s about the fear of authorities and the fear of living which is rooted in a childhood home with no love, no comfort.